Margriet Eshuijs - Biografie

Margriet Eshuijs groeit letterlijk op tussen de accordeons en gitaren. Haar ouders zijn beide muzikant en hebben een muziekschool en een muziekwinkel. Als drie jarig kind leert ze zichzelf accordeon spelen. Eind jaren '50 raakt de accordeon uit de mode en lijkt het alsof iedereen gitaar speelt. Margriet is al gauw op haar negende slaggitariste in een bandje met Hennie Huisman.

Twee jaar later wordt er een bandje opgericht vanuit de muziekschool, The Marileens. Margriet, inmiddels opgeklommen tot solo-gitariste vraagt Hennie om drummer te worden. Het bandje gaat na lokaal succes uit elkaar. Margriet neemt orgelles en ontwikkelt zich tot multi-instrumentaliste. Ze wordt graag gevraagd door allerlei bandjes (altijd handig een meisje in de band met een gitaar en een orgel) en ze neemt de zang ook nog over, als de zanger zijn stem kwijt is. Na de middelbare school gaat ze naar de VL/VU om Engels en Nederlands te studeren. Twee jaar houdt ze het vol, maar op haar 20ste is het gedaan met haar studie. Begin jaren '70 speelt Margriet in een bandje dat heel veel pretenties heeft. Het trio wordt ontdekt door platenmaatschappij EMI. Lucifer zou het helemaal gaan maken. Het pakt heel anders uit. Een tijd van pure armoe breekt aan. Lucifer treedt op in nachtclubs in Duitsland en workingman's clubs in Engeland. De single 'Open Book' komt uit, maar het levert geen succes op. Lucifer houdt zijn rode kopje omhoog en komt uiteindelijk terecht als huisorkest in een foute nachtclub in Amsterdam. Bijna is het gedaan met de muzikale carriere van Margriet, als er niet dat ene mooie liedje op het repertoire zou hebben gestaan. 

Hans Vermeulen heeft de produktie voor zijn rekening genomen en de platenmaatschappij twijfelt tot op het laatst of de b-kant geen betere single is. 'House For Sale' komt uit en doet in eerste instantie niets. Net op het moment dat de band er de brui aan wil geven komt er een aanvraag om een TV-optreden te doen in een Engels programma, Opportunity Knocks. Lucifer heeft niets te verliezen en dus vliegen ze naar Londen om de competitie aan te gaan met een goochelaar en een komediant. Er wordt niets gewonnen, maar de publiciteit maakt alles goed. 'House For Sale' wordt opgemerkt door Radio Veronica en tot Alarmschijf gebombardeerd. Het succes is overweldigend. 'Scarlet Lady', de tweede single, wordt ook een hit en de LP As We Are is in een week tijd goud. De optredens in feesttenten en dancings zijn eerst een geweldig succes maar al snel blijkt dat de drie hit(ballad)s geen dolle avond opleveren. Met een paar uptempo covers wordt het repertoire aangevuld. Er is geen nieuw repertoire en Hans Vermeulen haakt af, wanneer Lucifer met 'Some One Is Waiting For You' aan het Nationale Songfestival meedoet. Lucifer brandt zichzelf op. 

Uit de as herrijst een nieuwe bezetting en Margriet gaat voortvarend zelf componeren. De LP Margriet komt uit met daarop 'Selfpity' dat een bescheiden hit op. Toch is het te weinig. De LP is te soft geproduceerd en plaatst Margriet in een hoek waar ze zich niet in thuis voelde. Te weinig rock. Ze wordt moeder en ging weer zingen in een lokaal bandje. Dat bandje wordt gevraagd een uurtje te spelen op een personeelsfeest van platenmaatschappij CBS. Direkteur Allan Davis is onder de indruk van Margriet en biedt haar ter plekke een platencontract aan. Tom Salisbury wordt aangewezen als producer en dat blijkt een goede move. Op On The Move Again kan Margriet voor het eerst alle registers opentrekken. De LP krijgt lovende recensies en een Edison maar is niet te horen op de radio. 

In de Wisseloord Studios wordt Right On Time opgenomen. 'Black Pearl' verschijnt op single en wordt een hit. Zowel de LP als de single krijgen een Edison en de band treedt op in Engeland en op Parkpop. Eye To Eye verschijnt in 1982. 'Go On Back To Barbados' haalt de Tipparade. Het succes van het album valt tegen en de platenmaatschappij ontbindt het conctract met Margriet Eshuijs. De zangeres geeft inmiddels les op het conservatorium, doet solo-optredens (zichzelf begeleidend achter de vleugel) en speelt in een Nijmeegs bandje van Maarten Peters, The Dream, die op dat moment een hit heeft met 'White Horses In The Snow'. 

Op een feest komt Margriet Martin Kleinjan tegen, directeur van BMG, die wel een cd van de zangeres wil uitbrengen. De les die Margriet heeft geleerd is dat goede liedjes het belangrijkste zijn. Ze vraagt aan Maarten Peters of hij voor haar wil schrijven. Sometimes verschijnt in 1991 en wordt een redelijk succes en levert Margriet een Gouden Harp op. The Wee Small Hours verschijnt in 1993 en Shadow Dancing in 1996. Het laatste album flopt volgens de zangeres door de platenmaatschappij. Het contract met BMG wordt ontbonden. In 2001 verschijnt het in eigen beheer uitgebrachte Time.