OPGELOST: Nabestaanden van een auto-ongeluk

Een zoon van het verongelukte echtpaar meldt zich bij ons. Hij wil het verlies van zijn ouders niet weer oprakelen en heeft daarom geen behoefte aan contact met Evert. "Ik waardeer absoluut wat hij heeft gedaan bij het ongeluk, daar heb ik werkelijk alle respect voor, maar ik zou het hier graag bij willen laten." Beluister de fragmenten hieronder voor het hele verhaal.

Het verhaal
“Ik zit al dertig jaar met de vraag of ik moet gaan zoeken. Zouden de nabestaanden, de twee dochters, van deze twee overleden mensen nog met vragen zitten? Ik was erbij toen hun ouders stierven. Zouden zij er net zo mee zitten als ik? Dat zijn de vragen die ik heb.

De eerste jaren ná het ongeluk stootte ik vooral op onwil bij de politie. Die lieten me op geen enkele wijze in contact komen met de nabestaanden. Ik mocht helemaal van niets weten. Terwijl ik er wel mee zat en hen wel zou kunnen helpen misschien. Maar ik dacht: het is nu of nooit. Als ik nog iets wil moet het nu.

Het was 7 februari 1991, die dag was het verschrikkelijk koud, onder nul, en er lag sneeuw op de weg. Ik kwam van de Europoort vandaan, daar had ik voor mijn werk een relatie bezocht. De A15 tussen de Maasvlakte en Rotterdam stond helemaal vast. Het sneeuwde, maar ik kende de omgeving daar heel goed, dus ben ik binnendoor gereden om verderop de A15 op te komen. Al rijdend kwam ik, vlak voor de oprit van A15, langs een plek waar aan de rechterkant van de weg een auto tegen een boom stond. Met dat ik er langsrij zie ik daar nog twee mensen voorin in die auto zitten. Ik rem voorzichtig en liep op die auto af.

Om die auto heen stonden in de sneeuw voetstappen, dus er was al iemand bij geweest. Maar verder stond de auto verlaten, de mensen erin waren in shock en al behoorlijk onderkoeld. Maar de mensen waren heel, ze waren niet ernstig verwond. Ik probeerde hen eruit te halen, maar dat lukte helemaal niet. Ik wist dat er honderd meter verderop een huis stond. Daar ben ik naartoe gerend en heb daar de politie gebeld bij een oudere man die daar woonde. Toen ik de politie aan de lijn kreeg zeiden ze dat er al een melding was gedaan (door die man van de voetstappen), maar dat ze nog aan het uitzoeken waren onder wiens verantwoording dat gebied viel en wie ze dan moesten sturen. Dat irriteerde me. Ik ben toen snel met die oude man terug gerend naar de plek van het ongeluk. Maar we konden niets doen helaas.

Daar kwam een klein personenautootje van de brandweer bij, maar die mensen schrokken erg en zeiden dat ze moesten opschalen. Pas toen werd er iets in gang gezet. En inderdaad, weer later kwam de brandweer, de politie en de ziekenwagen, en werd ik weggestuurd, want ze 'hadden geen behoefte aan nieuwsgierige ogen.' Maar op het moment dat ik vertrok, overleed de vrouw bijna letterlijk in mijn armen, want die hield ik vast, zo goed en zo kwaad als het ging. Daarna ben ik weggegaan. Ik ben die avond 'gewoon' gaan tennissen, en terwijl ik op die baan stond hebben ze mijn vrouw gebeld en verteld dat ook de tweede persoon, de echtgenoot, was overleden. Dat was het laatste wat ik ervan weet.

Totdat ik een aantal dagen later een bedankbrief van de politie heb gekregen. Daarin bedankten ze me voor de assistentie en voor de melding. Maar ik blijf van mening dat die mensen zijn overleden door de gebrekkige hulpverlening in die tijd: in deze tijd, met al die mobieltjes, was het sneller gegaan.

Ik heb de politie naderhand nog gebeld, maar ze gaven geen verdere mededelingen. En weet je wat het wonderlijke was? Dat die vrouw in mijn oor fluisterde dat ze twee dochters hadden. En dat één van die dochters binnenkort zou gaan trouwen, misschien zelfs wel de dag erna. Ze vroeg me of ik die dochter wilde zeggen dat ze het jammer vond dat ze er niet bij konden zijn. Ik deed in die tijd aan hartreanimatie, maar ik kon met geen mogelijkheid die techniek toepassen, ik kon er niet bij. En ze waren zo koud. Maar ze zaten nog in de gordel en waren in shock.

Het ongeluk heeft plaatsgevonden op de Staaldiepseweg ter hoogte van Brielle. Het was aan het einde van de dag, zo’n 17.00 uur meen ik. Maar toen moest die auto er al een tijdje gestaan hebben. De twee mensen moeten ergens in de vijftig zijn geweest, misschien zelfs zestig. Ze moeten de omgeving kennen, anders neem je die weg niet. Dus ze kwamen uit Oostvoorne of uit de omgeving van Rotterdam.

Ik ben nu 77 jaar en ik zit er nog erg mee. Ik heb nog niet eens zozeer behoefte om dit verhaal openbaar te maken, maar ik wil wel dat de nabestaanden weten dat ik er ben en dat ik ze iets over de laatste momenten van hun ouders kan vertellen. Als ze dit weten en alsnog niets ermee willen, dan kan ik het laten rusten.”

Aanknopingspunten:
* Nabestaanden (twee dochters) van de slachtoffers van en auto-ongeluk in 1991
* Op 7 februari 1991 botste een auto met twee inzittenden tegen een boom aan de Staaldiepseweg ter hoogte van Brielle
* De twee inzittenden overleden aan hun verwondingen
* Het echtpaar was op dat moment zo’n 55 á 60 jaar oud
* Mogelijk woonden ze in de omgeving van Rotterdam
* Eén van de twee dochters zou mogelijk een dag later trouwen, dus op 8 februari 1991