Badmeester Ton van Dijk

We krijgen een tip over de zoon van Ton, Marcel van Dijk, en we weten zijn nummer te bemachtigen. Hij vertelt ons dat Ton helaas is overleden in 1995, hij is slechts 64 jaar geworden... Marcel vindt het ontzettend leuk om te horen over de zoektocht naar zijn vader. "Dat iemand zulke fijne herinneringen aan hem heeft zegt al genoeg." Dit zorgt voor een mooie verrassing voor Joyce in de studio... Beluister het hele verhaal in het fragment hieronder.

Het verhaal
Joyce verhuist in 1967 met haar gezin van Veenendaal naar Rhenen. Ze is het derde kind in het gezin, met twee oudere broers en een jonger broertje. De oudste twee hebben hun zwemdiploma's, maar Joyce nog niet. Ze gaat op zwemles bij het Ouwehands Dierenpark, waar een openluchtzwembad is. “Ik was negen jaar oud en liep 's ochtends vroeg door het bos naar het zwembad. Mijn moeder had het heel druk, dus zij was er niet bij. Als ik daar aankwam, dan zag ik badmeester Ton van Dijk al staan. Hij rookte altijd als een ketter in zijn badhokje."

Een sprong in het diepe vindt Joyce eng, maar toch blijft badmeester Ton geduldig. “Ik had niet zozeer watervrees, maar ik vond het heel eng om te springen op een plek waar ik geen grond onder mijn voeten had. In mijn herinnering heb ik wel een kwartier staan bibberen in die kou. Hij werd niet boos, maar zei gewoon: ‘Je kunt het, Joyce!'. Dat was ook de enige keer dat mijn moeder erbij was. Waarom weet ik niet, want ze was er normaal nooit bij. Ik durfde die sprong echt niet te maken, dus ik kreeg een kurk om en mocht een haak vasthouden ter ondersteuning. Later, toen ik me moest omkleden, stond mijn moeder bij mij bij het hokje. Ik vroeg haar of ze dacht dat meneer Van Dijk niet langer mijn vriend wilde zijn als ik niet sprong. ‘Ik denk dat hij erg teleurgesteld in jou zal zijn, omdat je niet durfde te springen,' antwoordde mijn moeder. Dus toen deed ik gauw mijn badpak weer aan, ging terug het zwembad in en zei: ‘Ik ga springen hoor, badmeester!'. Ik was heel erg bang dat ik hem kwijt zou raken. En dus sprong ik het water in...”

Joyce haalt in een jaar haar A- en B-diploma. Door alle aanmoediging haalt ze een jaar later zelfs diploma C, D, E, en F! “Gewoon, omdat ik het voor hem heel goed wilde doen. Hij was heel stimulerend en veilig. Ik wil graag dat iemand weet hoe bijzonder hij voor mij was." Hoewel Joyce de zwemles lange tijd in stilte koestert, heeft het zichtbaar impact op haar groei gemaakt. “Ik ben nu een ontzettende zwemmer en dat heeft Ton zeker bewerkstelligd. Ik denk dat ik minder gezwommen had als ik Ton niet was tegengekomen als badmeester. Ik woon heel dichtbij zee, als ik de kans krijg dan duik erin. Mijn kinderen zijn ook allemaal echte zwemmers."

Na drie jaar stopt Joyce met zwemles en verliest zij het contact met Ton. "Ik weet niet meer of en wanneer hij gestopt is. Als ik aan hem terugdenk, dan lijkt hij wel een beetje op Marco Louwerens, die laatst deelnemer was bij het tv-programma De Slimste Mens. Ton was een beetje breed, droeg een bril en had een heel vriendelijk gezicht. De achternaam weet ik nagenoeg zeker en de voornaam is Ton of Tom. Ik wil zeggen dat ik intens dankbaar ben dat deze man mij destijds zoveel veiligheid geboden heeft."

Aanknopingspunten
* Ton of Tom van Dijk
* woonde vermoedelijk in Rhenen
* werkte in 1967 en 1968 als badmeester bij het openluchtzwembad bij Ouwehands Dierenpark in Rhenen
* had een breed postuur en droeg een bril