gevonden: familie De Zwart

Voor Caroline komt er snel meer nieuws over de zoektocht wanneer we de juiste geboortedatum van haar vader achterhalen. We vinden een spoor naar Fer, de broer van haar vader Wim de Zwart. Hij zou in Rotterdam wonen, maar het duurt maanden voor we hem te pakken krijgen. Uiteindelijk reageert niet alleen Fer, maar ook nog Riet de Zwart. Zij blijkt een zus te zijn van vader Wim de Zwart. Caroline wist geen eens van haar bestaan meer! Zowel haar oom als haar tante komen voor haar aan de telefoon en dat doet Caroline goed: “O, echt waar? Wat fijn om jullie te spreken!” Caroline krijgt veel te horen over haar vader Wim en dat zijn veel fijnere herinneringen aan Wim dan wat Caroline al die jaren van haar moeder heeft moeten horen: “Vergeet al die negatieve verhalen, Caroline. Er zijn ook heel mooie dingen te vertellen over je vader. Hij was een goed mens”, benadrukt haar oom Fer de Zwart. Met die woorden kan Caroline verder. Ze antwoordt daarop vastbesloten dat haar vader altijd voor haar op een voetstuk zal blijven staan.

Het verhaal
Caroline heeft haar vader Wim de Zwart helaas maar tot haar achttiende gekend. Op haar veertiende verlaat haar vader hun ouderlijke huis. Vader Wim gaat na de scheiding van Caroline’s moeder wonen bij een echtpaar achter huis, achter een kantoorpand. Het leven gaat daarna door zonder haar vader: “Mijn vader was totaal afgeschreven door mijn moeder. Hij kwam zijn spullen halen. Iedereen was tegen hem. De familie van mijn moeder zei ook dat hij fout was.” Caroline en haar jongere broertje groeien vervolgens op bij hun moeder, waar ze het niet altijd goed hebben.

Een rouwkaart op de deurmat
Wanneer Caroline het huis uit is, krijgt ze een brief van haar vader waarin hij schrijft dat hij ziek is en haar graag wil zien. Caroline gaat daar niet op in indertijd en daar heeft ze nu nog altijd spijt van. Kort na de brief ontvangt ze een rouwkaart waaruit blijkt dat haar vader is overleden. Wat er gebeurd is met haar vader weet Caroline nog altijd niet: “De een zei dat hij longkanker had, de ander zei weer wat anders. Ik weet helemaal niets. Ik heb ook niks van mijn vader.”

Caroline heeft nu na al die jaren spijt dat ze destijds niet heeft gereageerd op haar vaders brieven: “Ik heb spijt dat ik nooit gevraagd heb hoe het gegaan is. Zijn kant van het verhaal heb ik nooit gehoord. Zijn foto staat hier op de kast in de woonkamer en we hebben het altijd over hem.”