Zusje tijdens de oorlog Hetty Eijkel

Tijdens de uitzending
Het lijkt erop dat Frans tegenwoordig dezelfde achternaam als Hetty draagt, want we vinden op Facebook een Frans Eijkel. Een oudere man die nu in Amerika woont, maar uit Amsterdam komt. We sturen hem een berichtje en het blijkt de goede Frans te zijn! Zijn zusje Hetty is helaas in 2019 overleden... Maar Frans komt aan de telefoon voor Toos, bij wie hij in oorlogstijd een zomer lang heeft gewoond in Groesbeek op de boerderij. Toos: "Ik ben een beetje een gek mens, want ik moet altijd huilen als ik hoor te lachen en andersom. Maar wat vind ik dit leuk, Frans!" Beluister het fragment hieronder.

Het verhaal
Toos is inmiddels negentig jaar, maar heeft nog levendige herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog: “Ik zie steeds beelden voorbijkomen, hoe haar moeder uit die vrachtwagen stapt en hoe de kleine Hetty Eijkel haar meteen een hand geeft. Het grijpt me heel heftig aan, opeens was ze weg. Ik snapte er niks van." Tijdens de oorlog wordt in de kerk in Groesbeek gevraagd wie er tijdelijk kinderen in huis zou willen nemen. Dat willen Toos' ouders wel en dus komen Frans en later zijn twee zusjes, Hetty en Thea, een zomer lang bij de tienjarige Toos op de boerderij wonen.

"Frans en Thea moesten in de september weer terug naar school, maar Hetty is toen bij ons gebleven. Haar moeder zou haar na veertien dagen weer ophalen." Maar helaas gaat het niet zo makkelijk. Hetty wordt ziek en belandt in het ziekenhuis in Nijmegen. Hetty's moeder probeert nog liftend naar Nijmegen te komen, maar omdat Groesbeek in de frontlinie komt te liggen, lukt dit niet. "Wij zijn gevlucht uit Groesbeek en Hetty ging met ons mee, voor mij was dat mijn zusje. Toen we uiteindelijk terug waren in Groesbeek hadden we niks meer. We woonden bij mijn grootmoeder in een varkenshok."

"Op een dag was ik met Hetty aan het wandelen en toen stopte er een vrachtwagen. Er stapte iemand uit en vroeg: 'Is dat Hetty?' Ik werd angstig en drukte Hetty tegen me aan. De man ging terug naar de auto en zei: 'Stap maar uit, mevrouw, daar loopt uw dochtertje.' Hetty's moeder stapte uit. Ze kwam haar alsnog ophalen..." Hetty is op dat moment al bijna een jaar bij Toos in huis. "Mijn moeder had het er moeilijk mee om haar meteen mee te geven. We spraken af dat we haar nog veertien dagen in huis zouden houden, om eraan te wennen dat ze weer terugging. Op een gegeven moment was Hetty weg. Ik snapte er niks van. Voor mij was het mijn zusje...”