2 mei: Opdat wij niet vergeten

Muziekgegevens

1) Psalm 126: Wanneer de Heer uit ’s vijands macht, geen bundel

2) Rust mijn ziel, uw God is Koning, Ned. Herv. Bundel gez. 179

3) Gebed Om Vrijheid, geen bundel

4) Mijn Herder is de Here God, Joh. De Heer gez. 884

5) Dicht bij het hart van God, Bundel Leger des Heils gez. 421

6) Wees niet bezorgd, Joh. De Heer gez. 953

7) De Heer is mijn Bevrijder, Opwekking 826

8) Psalm 115: Niet ons, o Heer, niet ons, uw naam alleen, geen bundel

9) Wees mijn vooruitzicht, ELB gez. 167

10) Volle verzeek’ring, Joh. De Heer gez. 197

11) Leer mij Uw weg, o Heer, Joh. De Heer gez. 330

12) God roept ons broeders, tot de daad, LvdK gez. 474

13) Be Thou My Vision, Opwekking 520

Meditatie

We lezen een aantal verzen uit Romeinen 5, om te beginnen vers 7:

7 Er is bijna niemand die voor een rechtvaardig mens wil sterven; slechts een enkeling durft voor een goed mens zijn leven te geven

Ongeveer anderhalf jaar geleden stond ik met een paar vrienden voor een klein wit kruis. Op dat kruis stond een naam: Ralph W. Holcombe. Daaronder, met allemaal afkortingen:

1 LT 812 BOMB SQ 482 BOMB GP (H)

En een plaats en een datum: North Carolina Feb 21 1944

Waarom stonden we daar bij dat eenvoudige witte kruis? En waarom speciaal bij dit kruis, terwijl er om ons heen rijen en rijen van diezelfde witte kruisen in het groene gras stonden?

We stonden daar om onze dankbaarheid te betuigen aan een jongeman die we niet hebben gekend en zelfs nooit hadden ontmoet. Hij leefde en stierf lang voordat wij geboren waren. Een jongeman met wie wij ons tóch verbonden voelden.

Ralph Holcombe was piloot. Samen met 12 bemanningsleden was hij in een B17-bommenwerper bijgenaamd ‘Crazy Horse’ naar Duitsland gevlogen, om een wapenfabriek te bombarderen. Op de terugweg, boven Nederland, kwamen ze in de problemen. Eerst viel één motor uit, daarna een tweede. Uit alle macht probeerde Ralph het toestel in de lucht te houden, maar het was hopeloos. Ze verloren snel hoogte en zouden binnen tien minuten neerstorten. Ralph riep naar zijn 12 bemanningsleden: “Eruit jullie! We redden het niet!” Terwijl ze alle 12 zo snel mogelijk naar het bommenluik probeerden te komen, met hun parachute om, bleef Ralph vastberaden achter zijn stuurknuppel zitten. “Waar wachten jullie nog op! Springen!” In twee groepjes van zes sprongen ze er uit, terwijl Ralph zijn uiterste best deed om het toestel zo lang mogelijk in de lucht te houden.

Nadat al zijn 12 kameraden uit het vliegtuig waren gesprongen haastte ook Ralph zich naar het geopende bommenluik. Hij liet zich vallen en zwevend aan zijn parachute zag hij nog geen minuut later het vliegtuig crashen in het IJsselmeer. Helaas was dat ook de plek waar hij zelf met zijn parachute terecht kwam, in het ijskoude water van februari. Als enige van alle bemanningsleden overleefde hij het niet…

bijna niemand wil zijn leven geven voor een goed mens, slechts een enkeling. Ralph was zo’n enkeling. Hem en andere helden herdenken wij op 4 mei tijdens de Nationale Dodenherdenking, overmorgen. ‘Opdat wij niet vergeten…’ Daar zijn veel indrukwekkende verhalen bij. Het verhaal van 1e Luitenant Ralph Holcombe raakt mij op meerdere manieren. Om te beginnen voel ik bewondering en respect voor hem: Deze piloot, nog maar 27 jaar oud, zette zijn leven op het spel om 12 kameraden te redden van een zekere dood. Zelfs al kostte dat hem het leven. Hij offerde zich op voor hen. Daar komt bij dat de plek waar dit zich heeft afgespeeld vlakbij mijn huis is: Ik kan lopend naar het monument. En ik kan lopend naar de plek waar het vliegtuigwrak is gevonden, bij het droogvallen van de polder. Dat herinnert mij er aan dat Ralph Holcombe niet alleen zijn leven heeft gegeven voor zijn twaalf kameraden, maar ook voor mij en mijn gezin. Wij leven in vrijheid, die zwaar bevochten is. Wij leven mede dankzij zijn sterven. Om die dank te betuigen zijn we naar zijn graf gegaan, op de erebegraafplaats in Margraten. En stonden we daar in stilte en respect: Hier ligt een jongeman die zijn leven heeft gegeven, voor zijn vrienden en voor ons. Laten we zijn naam met ere noemen! ‘Opdat wij niet vergeten…’

Daar moest ik aan denken bij Romeinen 5:7.

Maar het vervolg is nog indrukwekkender. Vers 7 is vooral een aanloopje naar vers 8, waar staat:

8 Maar God bewees ons zijn liefde doordat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren.

Ralph Holcombe stierf voor zijn vrienden, voor zijn landgenoten, zijn bondgenoten.

Maar Christus stierf voor zijn vijanden. Wie waren die vijanden? De Bezetters? De vreemde overheersers? Onze onderdrukkers? Nee, die vijanden, dat waren wij! Jij en ik. Wíj waren vijanden van God. Wij stonden tegenover Hem. Het was oorlog tussen God en ons. Tussen God en mij, tussen God en jou! Wij waren toen nog zondaars!

Ik zie een aantal overeenkomsten tussen Ralph Holcombe en Jezus Christus:

• Allebei gaven ze hun leven.
• Allebei redden ze zo hun twaalf kameraden.
• Allebei stierven ze ook voor een heleboel anderen, die toen nog niet eens geboren waren. Zoals jij en ik.

En tegelijk is er een levensgroot verschil tussen Ralph en Jezus:

• Ralph had bommen gedropt boven vijandig gebied,
• Jezus was gaan leven in vijandig gebied.
• Ralph wilde de vijand uitschakelen.
• Jezus wilde zijn vijand redden.

Christus is voor ons gestorven toen wij nog zondaren waren. Paulus noemt dit hét bewijs van Gods liefde. De dood van Christus maakte ons vrij. Zijn sterven veranderde ons: Niet langer vijanden, maar vrienden. Ja, zelfs kinderen van God. Jezus gaf zijn leven om ons van vijanden te veranderen in zijn broers en zijn zussen! ‘Opdat wij niet vergeten!’

En dat is geen toekomstmuziek, het is nu al zo; Romeinen 5 vers 9:

9Des te zekerder is het dus dat wij, nu we door zijn dood zijn vrijgesproken, dankzij hem zullen worden gered en niet veroordeeld. 10Werden we in de tijd dat we nog Gods vijanden waren al met hem verzoend door de dood van zijn Zoon, des te zekerder is het dat wij, nu we met hem zijn verzoend, worden gered door diens leven.

Wij wáren Gods vijanden. Maar dát is verleden tijd! Wij zíjn door zijn dood vrijgesproken, we zíjn nu met Hem verzoend! We worden gered door zijn leven!

Ralph W Holcombe ligt begraven op de erebegraafplaats in Margraten. Ik heb bij zijn graf gestaan. Maar Jezus Christus is niet langer begraven! Hij leeft! Door zijn leven worden wij gered.

Overmorgen is het 4 mei, Dodenherdenking. Misschien kijk je dan naar de Nationale Dodenherdenking op de Dam. Kijk dan eens naar dat monument. Daar zie je midden tussen geketende mensen een Gekruisigde. Een verwijzing naar Hem die zijn leven gaf om jou en mij te redden. Naar Jezus Christus die niet alleen stierf, maar ook weer opstond. Om ook jou en mij te laten opstaan als nieuwe mensen.

God bewees ons zijn liefde in Christus. Laten we Hem prijzen om zijn liefde! Laten we Christus danken, omdat Hij ons heeft gered. Door zijn sterven én door zijn leven! Want door Hem, door Jezus Christus zijn jij en ik nu al met God verzoend! En dat is waard om nooit te vergeten!