Martijn Crins- Frontberichten van een Facteur

Frontberichten van een Facteur

(Hoe ik niet cabaretier maar postbode werd)

Van het westelijke front geen nieuws, schreef Remarque.

Tijdens mijn vaste ronde moet ik steeds denken aan die zin.

Zijn frontberichten vertelden over de hel van de loopgraven tijdens WO1.

Volgens de huidige berichtgevingen bevind ik mij nu ook al weken aan het front.

Ik schijn ineens een vitaal beroep te hebben.

Er is voor me geklapt.

Ga zo door, wat goed dat jullie dit nog doen.

Door stom toeval ben ik sinds kort postbode. Eigenlijk een bijbaantje maar voeg er een pandemie aan toe en ineens ben je een held. Zeggen ze.

Voordat de wereld op zijn kop is gaan staan was ik net bezig me een weg te banen door de jungle van het stand up circuit om weer cabaretier te worden. Ooit won ik namelijk de jury en publieksprijs van het Cameretten festival om daar vervolgens niks mee te doen.

Het is een heel verhaal maar ik heb er helaas geen tijd voor nu. Het is immers oorlog en van oorlogen is bekend, die houden doorgaans geen rekening met persoonlijke queesten.

Postbode dus.

“Facteur”, zoals Remarque het als Fransman zou zeggen.

In werkelijkheid ben ik fietskoerier voor een duurzaam bedrijf.

Oftewel, voor een schamel minimum loon beest ik mezelf compleet af op een bakfiets.En als me iets duidelijk is geworden, dan is het dat twee zaken dwars door alle lagen van de bevolking heen gaan: het Corona virus en online-shoppen.

Want dat is mijn front, mijn oorlog. Rondfietsen met dozen van de Zara. Het moet gezegd, niemand heeft een beter zicht op de mens dan de facteur.Hij komt overal en ziet alles.

Mijn strijdperk behelst Amsterdam.

Een beter zicht op maatschappelijke ongelijkheid kun je niet krijgen. Het virus treft ons allemaal maar mocht ik kiezen, ik werd liever getroffen in Oud Zuid dan in de Bijlmer. Want bij de een kan het niet op, en bij de ander is het bijna op. Laat dat duidelijk zijn.

Verder weet ik soms niet of ik zou moeten huilen of lachen om de ironie die mijn nieuwe metier met zich meebrengt. Want waar de lockdown dodelijk is voor de cabaretier is het een zegen voor de facteur. Geen gedram in het normaliter zo opgenaaide verkeer. Mensen zijn lief, bezorgd en bovenal; thuis!

Als verdwaalde Limburger in Amsterdam kon ik eindelijk de schoonheid van de stad zien.De magnolia's in bloei, en dan in de avond zon door een verstilde stad fietsen die er prachtig en heerlijk nutteloos bij ligt.

Maar we zijn na enkele weken ophokplicht stilaan wel een beetje uitgeklapt. Onze balkonnen hebben we vervaarlijk verzwaard met kilo's tuinaarde en alle puzzels zijn onderhand ook wel gelegd.Natuurlijk zijn we allemaal helden en staan we als een front om onze ouderen en zwakkeren heen, door binnen te blijven.

Maar onze graad van beschaving wordt flink op de proef gesteld, want met een glas witte wijn langs de Amstel...

De cabaretier die ik aan het worden was mag weer een sprankje hoop koesteren nu versoepelingen de samenleving binnen druppelen. Wie weet, ooit op een dag, mag ik verder met mijn eigen missie.

Maar nu ben ik postbode. En als postbode heb ik een ander belang.

Dus hier dan toch mijn frontbericht:

Hou vol en blijf binnen. Voor de ouderen. Voor de zwakkeren. Maar vooral, voor de facteur.