De tijdreis van U2

(foto: ANP)

U2, de grootste band van mijn generatie, is nog altijd overdonderend. Zondagavond (7 oktober 2018) in de Amsterdamse Ziggo Dome realiseerde ik me opnieuw hoeveel ik van die groep houd.

De set

In 1987 zag ik U2 voor het eerst live. In de Rotterdamse Kuip. Het was de tour die volgde op het album The Joshua Tree. Van dat meesterwerk werd zondag geen enkel nummer gespeeld. Waarschijnlijk omdat Bono en zijn mannen vorig jaar over de wereld hadden gereisd met een jubileumtour rond die plaat.

Een moedige keuze die verrassend goed uitpakte. Zo ontstond er veel ruimte voor nummers van het meest recente U2-album Songs Of Experience. En er was plaats voor songs die U2 minder vaak speelt, vanaf de begindagen van de band tot en met nu.

Loopbrug

Op die manier voelde het als een reis door de tijd. Een reis die magistraal in beeld werd gebracht. Door het hart van de Ziggo Dome was een loopbrug aangelegd. Opgetrokken door metershoge beeldschermen.

De band speelde afwisselend op die brug of op één van de podiums aan het uiteinde ervan. Zo kregen alle bezoekers de kans om de band van dichtbij te kunnen zien. Dat maakte de reis intiem. Het maakte U2 bijna aanraakbaar.

Achtung Baby

Hoogtepunt van de avond -voor mij persoonlijk- was de prominente rol voor het album Achtung Baby. Een plaat waarmee de groep zichzelf destijds opnieuw uitvond. Een nieuw geluid. Gedurfd. Een nieuwe fase. Achtung Baby werd uitgebracht in het najaar van 1991, op het moment dat in mijn eigen leven ook een nieuwe fase aanbrak: als student ging ik voor het eerst op kamers.

De beelden uit die tijd verschenen zondagavond als vanzelf in mijn hoofd. Liedjes gaan nu eenmaal hand in hand met herinneringen. Zo zullen alle bezoekers van het U2-concert hun eigen, unieke verhaal hebben bij de nummers die voorbijkwamen.

Maar de tijdreis in de Ziggo Dome maakten we gezamenlijk. Een reis die hopelijk nog lang niet op z’n bestemming is.

Haandrikman!
Presentatie: Bert Haandrikman
ma-do 12:00 - 14:00