Tachtig en Tijdloos: Herman van Veen Over Jeugd, Weemoed en Geluk

Van profvoetballer naar podiumkunstenaar

Als het aan de jonge Herman had gelegen, was hij profvoetballer geworden. Toch vervloog die droom snel toen hij zijn eerste viool in handen kreeg. Voor vioollessen komt hij terecht bij juffrouw Doornekamp, waar hij niet alleen viool leert spelen, maar ook brede kennis opdoet over boeken, musea en muziek. Geïnspireerd door deze nieuwe wereld kiest hij voor een klassieke opleiding aan het Utrechts Conservatorium. In 1965 richt hij samen met klasgenoten de theatergroep Harlekijn op. Zijn eerste voorstelling krijgt lovende recensies en levert hem de bijnaam ‘de Cruijff van het toneel’ op. Zijn talent brengt hem sindsdien de wereld over, en zijn viool reist altijd met hem mee.

Herman van Veen: Weemoed, Herinneringen en het Geluk van een Stevig Fundament

Uit een interview in Volgspot (10 november 2024)

Op de vooravond van zijn tachtigste verjaardag blikt Herman van Veen terug. Niet alleen op een carrière vol muziek, theater en verhalen, maar vooral op de mensen die hem gevormd hebben. In een warm en persoonlijk gesprek in Volgspot met Hijlco Span neemt hij de luisteraars mee naar zijn jeugd in Utrecht, naar de veilige haven van zijn ouderlijk huis, en naar de onmiskenbare invloed van zijn ouders.

Zijn vader, een man met een leven dat totaal anders verliep dan gepland, bleef ondanks alles een bron van kracht en optimisme. “Je kon hem horen fluiten als hij de hoek om kwam,” vertelt Herman. “Dan kwam de veiligheid de straat in.” Zijn moeder, een vrouw die veel verdriet kende, maar die haar kinderen met zorg en vastberadenheid grootbracht, is nog altijd een bron van weemoed en warmte in zijn herinneringen.

Het begin van de zee

In zijn nieuwe boek Hoe word je zo gelukkig? verweeft Van Veen verhalen, gedachten en poëzie. Hij leest in het interview een fragment voor over een vakantie aan zee, waarin zijn vader hem op kinderlijk eenvoudige, maar diepzinnige wijze uitlegt waar de zee begint. “De moeder van de zee zijn de wolken en omgekeerd is de moeder van de wolken de zee,” citeert hij zijn vader. Kleine wijsheden, grote inzichten – het is die manier van kijken naar de wereld die Herman van Veen zijn leven lang met zich meedraagt.

Gezien worden

Het gesprek in Volgspot laat ook zien hoe belangrijk het is om als kind gezien te worden. Van Veen herinnert zich juffrouw Bos, zijn onderwijzeres die hem op jonge leeftijd vroeg een lied alleen te zingen en in hem een talent herkende. “Het gezicht dat zij toen trok, zal ik nooit meer vergeten,” zegt hij. Die erkenning leidde ertoe dat hij op een operetteklas belandde en uiteindelijk op het conservatorium terechtkwam.

Door zijn leven heen kwam hij steeds weer mensen tegen die hem steunden en hielpen, van docenten tot mentoren. “En je wenst ieder kind zoiets toe,” zegt hij op een bijna tachtigjarige leeftijd, terugblikkend op hoe zijn pad werd geplaveid door de aandacht en zorg van anderen.

De zachte weemoed van herinneringen

Herman mist zijn ouders niet in een schrijnende pijn, maar in een zachte weemoed. Dat gevoel klinkt door in een fragment uit zijn boek waarin hij schrijft over een toevallige ontmoeting op een roltrap. “Wat doe jij hier?” vraagt hij een oude jeugdvriend. Het antwoord is even eenvoudig als veelzeggend: “Hetzelfde als jij. Je mist je moeder.”

Het zijn dit soort momenten die de ziel van Herman van Veen’s verhalen vormen: het besef dat herinneringen en liefde altijd bij je blijven, hoe oud je ook wordt.

En terwijl hij zich voorbereidt op een nieuwe reeks theatervoorstellingen ter ere van zijn tachtigste verjaardag, blijft die kern overeind. De muziek, de verhalen, de weemoed – het zijn de fundamenten waarop hij bouwt.

En zoals altijd, als hij de hoek om komt, fluit hij.

HERMAN ZONG EEN AANTAL PRACHTIGE NUMMERS LIVE, BEKIJK ZE HIER: