Verhaal: Een nacht met Ramses Shaffy

"Ik moest vanmorgen denken aan mijn nacht met Ramses Shaffy. Ik zat in de trein naar Amersfoort waar Ramses repeteerde met een nieuw groepje muziekanten, die De Shaffy's heetten. Hij zou eerdaags met ze in België debuteren, ik was correspondent van het BRT-radioprogramma Splinternieuws, of ik Shaffy maar wilde interviewen."

Longdrinkglas

Dat viel nog niet mee. In een theatertje in Amersfoort was ik getuige van een nogal chaotische repetitie. Zijn manager, Helene Herschel, fluisterde dat ik na de repetitie Ramses meteen wat vragen moest stellen. Maar hij was plotseling verdwenen en het kostte enige tijd voor ik hem gevonden had. Hij zat aan een bar en bestelde een longdrinkglas waarin wodka, jus, gin en nog wat andere sterke producten elkaar opzochten. Ik bracht mijn Uher-reporter met losse spoelen in orde, testte het apparaat, blies in de microfoon. Ramses was nu met een tweede longdrinkglas bezig en de bandleden waren er bij gekomen die informeerden of 'We Zullen Doorgaan' naar tevredenheid gegaan was.

"Jou spreek ik straks" zei Ramses. "Rij maar mee terug."

Mondharmonica

Helene Herschel had een oude Volvo kattenrug. Ramses en zij zaten voorin, ik achterin met de Uher naast me en de microfoon in de aanslag. Het ging niet goed met Ramses. Het alcoholinfuus deed zijn werk en er kwamen alleen vreemde klanken uit hem. Ik had nog geen interview. Op weg naar Amsterdam brak een enorm noodweer los. Weerlicht en grote knallen en daarna begon het heel hard te hagelen. De auto reed rustig. Ramses haalde een mondharmonica te voorschijn en begon erop te spelen. Ik dacht: "opnemen, dan heb ik dat alvast." Ramses in tij en ontij spelend op zijn mondharmonica. Onthouden dat zinnetje.

De Gelaghkamer

"Ga maar even met me mee" zei Ramses toen we in de Amsterdamse Vijzelstraat kwamen. Daar bevond zich het fameuze café De Gelaghkamer. Een grote menigte drinkebroers en zusters verbeidden daar zijn komst. Het rustiek ingerichte interieur was geheel verduisterd door rook. Achter de bar stonden Peter en Big die het drukke drankverkeer naar Ramses regelden. bij Ramses stonden diverse glazen die van alle kanten op hem afkwamen. Ik moest nog werken, liep met mijn Uher-reporter in de aanslag, een Spaatje in mijn borstzakje. "Kom eens hier met die microfoon schat", zei een mij onbekende dame, "ik ben echt niet zo denkt dat je dronken bent als ik ben!" Harry van Raam, de eigenaar van de zaak, riep "We zijn gesloten!", deed het buitenlicht uit, de deur dicht, schoof er een gordijn voor. Peter sloeg een nieuw vat aan.

Dit ging nog wel even door.

Kaarsen

Om een uur of drie wankelde Ramses naar buiten. "O ja, het interview" zei hij. "Ga maar even mee naar mijn huis, dan doen we het daar."

Ik had weinig vertrouwen meer in onze expeditie maar volgde hem het trapje op naar zijn voordeur, trad binnen in een duister huis. "Het kan zijn dat het licht afgesloten is". zei Ramses. "Er gebeuren soms idioooote dingen hier. Doe maar wat kaarsen aan." Ik zag bij het ontsteken van de tientallen kaarsen die her en der op de grond stonden overal schilderijen tegen de muren staan en in een andere kamer een groot bed met een berenvel of zo erop. Ramses ging achter zijn vleugel zitten en sloeg wat verwarde akkoorden aan. Ik opende de Uher-reporter.

"Ramses, het interview. Nu! Ik moet naar huis."

"OK! Dat gaan we doen. Loop maar mee". Ramses liep naar de slaapkamer en liet zich op bed vallen. "Kom maar hier op het randje zitten", zei hij terwijl hij mijn hand vastpakte.

"We zijn hier in het Amsterdamse huis van de acteur en kleinkunstenaar Ramses Shaffy, Ramses..."

"Wat heb jij een pràaaachtige handen" riep Ramses.

"Even concentreren op het interview Ramses," zei ik terwijl ik het bandje terugspoelde, "het hoeft niet lang te duren."

Ramses viste een brief op uit de stapel die naast zijn bed lag en begon te lezen. Ramses, Godenzoon, prins van Egypte, mijn lief, mijn morgen en mijn avondlicht.. O God dat is zij weer, die schrijft om de paar dagen..."

"Ramses toen jij in 1964 met Liesbeth List optrad..."

"Wist jij jongeman dat jij over een paar prachtige handen beschikt? Is jou dat bekend? En gebruik je die wel goed? Komt er liefde uit je handen?"

"Ramses, kom op!"

"...Want liefde, daar draait het om!"

Ik besloot weg te gaan zonder interview. De volgende dag maakte ik een montage van de autotocht, het onweer, de mondharmonica, wat verwarde kreten van Ramses in het café en sprak er zelf een aankondigende tekst overheen.

Of het ooit uitgezonden is, weet ik niet.