De stille oorlog die Fats Domino tegen racisme voerde

In de jaren '50 maakte Fats Domino furore met invloedrijke liedjes als 'Ain't That A Shame', 'I'm Walkin'' en natuurlijk 'Blueberry Hill'. Zijn muziek was populair bij zowel zwarte als witte mensen in Amerika, en dat was in die tijd uniek: rassenscheiding was in die tijd de normaalste zaak van de wereld in Amerika en de culturen van Afro-Amerikanen en witte Amerikanen liepen volledig langs elkaar heen.

Commotie

Concerten van Fats Domino waren dan ook een ongeziene gebeurtenis: rassenscheiding leek in theorie geen rol te spelen bij zijn shows, want Amerikanen van alle kleuren en achtergronden kwamen om te genieten van de muziek van 'The Fat Man'. Maar dat is precies waar het mis ging: bij veel concerten braken rellen uit en de politie moest met traangas in actie komen om de commotie in toom te houden. Bij een vluchtpoging raakte Fats Domino zelfs gewond, en veel concerten van de zanger werden geschrapt uit angst voor nog meer onenigheid.

Maar ondanks de rellen, was Domino wel een van de eerste artiesten die ervoor zorgde dat groepen die elkaar nooit zagen, toch samenkwamen. En dat was revolutionair. Het bracht de VS in beweging: moet het niet een keer afgelopen zijn met de raciale scheiding in het land? Ook Rosa Parks en later de beroemde speech van Martin Luther King dragen bij aan een veranderend klimaat in de VS, en op 2 juli 1964 gaat eindelijk de Civil Rights Act in, waarmee er 100 jaar na het formele einde van de slavernij een eind kwam aan de rassenscheiding in de Verenigde Staten.

De rol die Fats Domino daarin speelde, is onmiskenbaar, en dat zonder zich ooit expliciet uit te spreken over het racisme waar ook hij mee te maken kreeg.